Ο θρίαμβος των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην μάχη των Γαυγαμήλων σύμφωνα με τον Ιστορικό Αρριανό (330 π. Χ.)


 (Αρριανός βιβλίο Γ΄)

[3,5,1] Ο Δαρείος και ο στρατός του κράτησαν όλη τη νύχτα τις αρχικές τους θέσεις, γιατί δεν είχαν γύρω τους στρατόπεδο με σαφώς καθορισμένα όρια και συγχρόνως φοβούνταν πιθανή νυχτερινή επίθεση των εχθρών. Και έβλαψε ακόμη τους Πέρσες το ότι έμειναν πολλή ώρα ένοπλοι, αλλά και ο φόβος τους, φόβος που γεννιέται πριν από τους μεγάλους κινδύνους· και δε γεννιέται ξαφνικά από ένα τυχαίο συμβάν αλλά μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου και σκλαβώνει το νου.
[3,5,2] Ο Δαρείος λοιπόν παρέταξε τη στρατιά του μ’ αυτόν τον τρόπο, αν και ο Αριστόβουλος μας λέει ότι ένα έγγραφο που περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο παρατάχτηκαν οι Πέρσες κατασχέθηκε. Στην αριστερή παράταξη βρίσκονταν οι Βάκτριοι ιππείς, οι Δάες και οι Αραχωτοί· ακολουθούσαν οι Πέρσες, πεζοί και ιππείς ανακατεμένοι, μετά τους Πέρσες οι Σούσιοι και μετά οι Καδούσιοι· αυτή ήταν η παράταξη από τα’ αριστερά μέχρι τη μέση όλης της φάλαγγας. Στη δεξιά πτέρυγα βρίσκονταν τα στρατεύματα από την Κοίλη Συρία και τη Μεσοποταμία, μετά οι Μήδοι, κατόπιν Παρθυραίοι και Σάκες, κατόπιν Τόπειροι και Υρκάνιοι, κατόπιν Αλβανοί και Σακεσίνες, μέχρι το μέσο όλης της παράταξης.

Ἰωάννης Πολέμης - Τὸ κρυφὸ σχολειό

Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι,
καὶ μέσα στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά,
στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ,
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει,
καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.
-
Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα,
βραχνὰ ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα
μὲ λόγια μαγικά,
ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγροικὰ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει
τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει.
-
Κι ἀπ᾿ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποῦ ἐβούβανε τὰ στόματα τῶν πλάνων,
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾶ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων,
κι ἀπὸ τὴ σιγαλιά,
ποῦ δένει στὸ λαιμὸ πνιγμοῦ θηλιά,
κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ᾿ ἄφθαρτα βιβλία,
ποῦ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,
-
ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθὺς
σὰ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου,
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς
προφητικὰ τὰ λόγια του δασκάλου
μὲ μία φωνὴ βαριά.
«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη! Ἡ λευτεριὰ
σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει».



Ἰωάννης Πολέμης (1862-1924)

Πώς θα μείνει η Κερκόπορτα πάντα σφραγισμένη


του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Δικηγόρου


Από το ειδικό αφιέρωμα της έκτακτης έκδοσης της εφημερίδας «Δημοκρατία»,

Κυριακή 29 Μαΐου 2011


***


Ο «σπόρος που δεν πεθαίνει»

διαφυλάχθηκε στην κιβωτό της γλώσσας, της Μνήμης, της Ορθοδοξίας.

Ποτίστηκε με αίμα και ξαναβλάστησε.

Σήμερα ζούμε μια άλλη πτώση. Μπορεί να εξελιχθεί όμως σε ένα νέο ξεκίνημα


***


«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν εστί ούτε άλλου των κατοικούντων εν αυτή... Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών...» Οι Ελληνες θαυμάζουμε τους γενναίους, τους ελεύθερους ανθρώπους. Ποτέ δεν τραγουδήσαμε τους δειλούς και τους ριψάσπιδες και πολύ περισσότερο τους αποχαυνωμένους εθελοντές δούλους. Μόνο ακριτομυθίες χλεύης κι αποστροφής θα βρει κανείς στη λαϊκή μούσα και παράδοση για τους δειλούς και πολύ περισσότερο για τους προδότες. Αντάρτες, ζορμπάδες, αρειμάνιοι επαναστάτες, φλογεροί προκινδυνεύοντες μαχητές που περιφρονούν τον θάνατο, γεμίζουν την Ιστορία μας, τους μύθους και τα τραγούδια μας.


Συνήθως οι σκυταλοδρόμοι μας στο εθνικό χρέος είναι νεκροί, πεσόντες κι όχι επιζήσαντες. Η θυσία είναι που γράφει στη Μνήμη. Όταν πρωτοδιάβασα την παραπάνω απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ, χαράχτηκε ανεξίτηλα στον νου μου, μαζί με τις αντίστοιχες απαντήσεις των Αθηναίων και του Λεωνίδα στους Πέρσες. Χίλιες φορές επαναλήφθηκαν τα λόγια αυτά. Από γενναίους Σουλιώτες και Μανιάτες, από αγέρωχους Αρβανίτες και Σφακιανούς. Στο Δραγατσάνι από τους μαυροντυμένους Ιερολοχίτες φοιτητές του Υψηλάντη. Στον Σαγγάριο και στο Αλή Βεράν απ' τον ανθό του Λαού μας. Στην Πίνδο και στα Οχυρά. Από τον Γρηγόρη Αυξεντίου στο Μαχαιρά κι από τους τέσσερις του Αχυρώνα στο Λιοπέτρι, ως τον γενναίο Κουρούπη στην Κερύνεια. Πολλές φορές μόνο με πράξεις, που πάντα ηχούν πιο δυνατά από τις λέξεις.


Προηγήθηκε μια μακρά περίοδος παρακμής. Κακοί ηγέτες, οικονομική αποσύνθεση, υποτέλεια σε ξένες δυνάμεις και στρατιωτική έκπτωση. Η πολυοργανική ανεπάρκεια του κράτους διέλυσε το φρόνημα και τον κοινωνικό ιστό. Η αυτοκρατορική εξουσία απονομιμοποιήθηκε στις συνειδήσεις των τοπικών αρχόντων και μεγάλου μέρους των απλών ανθρώπων. Σας θυμίζουν κάτι μήπως όλα αυτά; Από το Μαντζικέρτ ως την 29η Μάιου 1453, το σαράκι της διάλυσης εκ των έσω έστρωσε τον δρόμο στις λίγες χιλιάδες «Τούρκους», που αυξάνονταν ολοένα με τον βίαιο ή εθελούσιο, δια των προνομίων, εξισλαμισμό.


Γιατί οι Τούρκοι δεν είναι παρά ο κακός μας εαυτός. Ένα μη Έθνος, συνονθύλευμα από εξισλαμισμένους γηγενείς, Έλληνες, Αρμενίους, Φρύγες, Λυδούς, Καρδούχους κ.λπ., με καταλύτη της ιστορικής αντίδρασης μια δράκα οργανωμένους «κυνοκέφαλους» (έτσι τους αποκαλούσαν οι βυζαντινοί) Ασιάτες, που γενετικά χάθηκαν πια μέσα σε δικά μας πρόσωπα και σώματα, αλλά το φονικό και πρωτόγονα ολοκληρωτικό εποικοδόμημα τους κυριάρχησε στη Μ. Ασία. Μια συνάντηση του Ισλάμ με το οργανωμένο πλιάτσικο και τη γενοκτονία. Μια συμμορία τόσο μεγάλη, που αποτελούσε στρατό, ορντου.


Όπου προσκύνησαν οι τοπικές ηγεσίες για να διασφαλίσουν τα προνόμια τους, προσκύνησε και μέρος του λαού. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ήταν μισός Έλληνας. Πίσω από τις φανφάρες, τις γιγάντιες σημαίες και τα τεράστια συνθήματα γραμμένα σε πλαγιές βουνών, πίσω από την ύποπτη υπερευθιξία των Τούρκων κρύβεται η απλή αλήθεια της ανυπαρξίας τουρκικού έθνους. Τους πονάει κι εκνευρίζει. Τη βλέπουν στα πρόσωπα τους, στις οικογενειακές μνήμες τους, στα σημάδια που ξεθάβουν συνεχώς από τη γη. Ο τουρκισμός εμπεριέχει τη γενοκτονία και τη λεηλασία. Με αυτά ανδρώθηκε κι επεκτάθηκε. Πήρε πολλούς από τους ανθρώπους μας, άλλους στρατολογώντας τους με τη βία κι άλλους με προνόμια. Άλλους έσφαξε. Παραμένει όμως πάντα απειλητικός δίπλα μας, είτε κεμαλικός είτε ισλαμοφασίστας.


Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η πτώση είναι η προϋπόθεση της έγερσης. Η Άλωση της Βασιλεύουσας, του κέντρου μιας απ' άκρου εις άκρον εξελληνισμένης αυτοκρατορίας, μέσα από τα δεινά που η οθωμανική τυραννία επισώρευσε στον Ελληνισμό, αποτέλεσε την απαρχή της ζύμωσης για την αναγέννηση του Έθνους.


Ο «σπόρος που δεν πεθαίνει» διαφυλάχθηκε στην κιβωτό της γλώσσας, της Μνήμης, της Ορθοδοξίας. Ποτίστηκε με αίμα και ξαναβλάστησε. Σήμερα ζούμε μια άλλη πτώση. Μπορούμε όμως να τη μετατρέψουμε σε νέο ξεκίνημα, αντιστρέφοντας τους όρους της παρακμής. Με Ηγεσία και Φρόνημα. Με Σκοπό για το Έθνος και εμπνέοντος Φόβο στους φορείς της υποταγής. Φυλάσσοντας άγρυπνα το βίος μας και την ταυτότητα μας. Ενισχύοντας ό,τι μας ενώνει. Εκπέμποντας σταθερά το μήνυμα της αποφασιστικότητας. Έτσι η Κερκόπορτα θα μένει πάντα σφραγισμένη και τα λάβαρα μας θ' ανεμίζουν αγέρωχα στα τείχη.


Άλλωστε, ήμασταν εδώ πριν από αυτούς και θα είμαστε και μετά.

ΠΗΓΗ: ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Ὁ παρακάτω διάλογος μεταξὺ Ἀμερικανῶν καὶ Ἰσπανῶν εἶναι πραγματικός, σύμφωνα μὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν δημοσιοποίησαν, καὶ καταγράφτηκε ἀπὸ τὸ κανάλι 106 (Finisterra/ Galicia) τῶν Θαλάσσιων Ἐπικοινωνιῶν.
 
Ἰσπανοί:
Ἐδῶ Ἃ-835, γιὰ νὰ ἀποφύγετε τὴν σύγκρουση, παρακαλῶ ἀλλάξτε τὴν πορεία σᾶς 15 μοῖρες βόρεια. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ βρίσκεστε 25 ναυτικὰ μίλια μακριὰ καὶ κατευθύνεστε ἀκριβῶς κατὰ πάνω μας.
 
Ἀμερικανοί:
Ἀλλάξτε ἐσεῖς τὴν πορεία σᾶς 15 μοῖρες νότια.
Ἰσπανοί:
Ἀρνητικόν! Ἐπαναλαμβάνω, ἀλλάξτε πορεία 15 μοῖρες, 15 μοῖρες βόρεια.
Ἀμερικανοί:
Σᾶς ὁμιλεῖ ὁ πλοίαρχος σκάφους τῶν ΗΠΑ, ἀλλάξτε πάραυτα τὴν πορεία σᾶς 15 μοῖρες νότια.
Ἰσπανοί:
Τὴν ὑπόδειξή σας δὲν τὴν βρίσκουμε οὔτε λογική, οὔτε...
ἐφικτή.
Ἐὰν δὲν θέλετε νὰ προσκρούσετε ἐπάνω μας, ἀλλάξτε τὴν πορεία σᾶς 15 μοῖρες βόρεια.

Η Ημέρα της Μνήμης των Πεσόντων


Κάθε χρόνο, η τελευταία πάντα Κυριακή του Μαΐου, είναι αφιερωμένη στη μνήμη των πεσόντων Καταδρομέων, σε όλες τις επιχειρήσεις που έλαβαν μέρος, ξεκινώντας από την Μέση Ανατολή και στοΑιγαίο με τον Ιερό Λόχο, στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου '46-'49 και στην Κύπρο.

Πάντα οργανώνεται μια σεμνή και λιτή τελετή σε δύο τοποθεσίες ταυτόχρονα. Η πρώτη γίνεται στην Αττική, στο Καβούρι, σε ένα λόφο, όπου βρίσκεται το Ηρώο των πεσόντων, ανάμεσα σε πεύκα, βλέποντας τον Σαρωνικό. Εκεί ήταν παλιά το Κέντρο Εκπαίδευσης των πρώτων Καταδρομέων. Ο Στρατηγός Καλίνσκης ήταν αυτός που φρόντισε να φτιαχτεί το μνημείο εκεί. Η άλλη με την ίδια ακριβώς βαρύτητα, γίνεται στη Ρεντίνα στο στρατόπεδο που βρίσκεται το ΚΕΑΠ. Στο χώρο που σήμερα αποτελεί το "λίκνο" των σύγχρονων Καταδρομών.

Και στα δύο αυτά σημεία, συρρέουν όλοι παλιοί και νέοι, Στρατηγοί και απλοί οπλίτες, παλαιοί πολεμιστές βετεράνοι του 2ου Παγκόσμιου πολέμου και της Κύπρου και οι των νεότερων μεταπολεμικών εποχών. Μαχητές με εμπειρία σε διάφορα θέατρα επιχειρήσεων, παλιά και σύγχρονα. Φίλοι, συμπολεμιστές και συγγενείς αυτών που έφυγαν. Εκπρόσωποι της εκκλησίας και όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και της πολιτείας. Σύλλογοι και Σύνδεσμοι Καταδρομών από παντού. Όλοι όσοι μπορούν να έλθουν και να συναντήσουν φίλους, συναδέλφους και γνωστούς. Όλοι όσοι ξέρουν, καταδρομείς και μη, που θέλουν να τιμήσουν τους νεκρούς.

Είναι μνημόσυνο και ταυτόχρονα μία πανηγυρική σύναξη! Είναι συγκινητικό να βλέπεις γέροντες πολεμιστές, να συναντούν τους παλιούς ηγήτορές τους με σεβασμό και αγάπη! Να βλέπεις άνδρες μεγάλους να αγκαλιάζονται και να αστειεύονται σαν νεαροί! Τιμούνται οι νεκροί και γίνεται ανανέωση του πνεύματος των Καταδρομών, των Ειδικών Δυνάμεων! Γιατί αυτή η τελετή δεν αφορά μόνο στους Καταδρομείς του Στρατού, αλλά σε όλους όσους ανήκουν στις Ειδικές Δυνάμεις. Άλλωστε, ο Ιερός Λόχος περιλάμβανε βαθμοφόρους και οπλίτες από όλους τους κλάδους. Ήταν διακλαδικός με ένα κοινό στόχο! Έτσι όπως πρέπει να είναι οι Ειδικές Δυνάμεις.

Πόσοι είναι οι πεσόντες, αναγράφεται επάνω σε μαρμάρινες πλάκες και στο Καβούρι και στη Ρεντίνα. Δεν θα το γράψω εδώ, γιατί θα ήθελα πολύ να σας παρακινήσω να παραβρεθείτε εκεί. Είμαι βέβαιος ότι θα είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Εκεί λοιπόν, ελάτε όλοι την Κυριακή, στις 29 του Μάη. Μπορεί να είναι η "αποφράδα ημέρα" της άλωσης της Πόλης από τους Τούρκους, αλλά είναι το πιο κατάλληλο σημείο για ψυχική και εθνική ανάταση γιατί επανέρχονται στη μνήμη ιστορίες δόξας και ηρωισμού.

ΠΗΓΗ